Jeetje Mina

De volgende dag hebben even uitgerust in het hotel en voor het magrib gebed zijn we naar Mina gegaan voor de tweede jamarat (steentjes gooien) en het mabit (eventjes verblijven in Mina, aankomst moet voor maghrib zijn en vertrek weer na middernacht) We hadden ons alleen vergist, want het bleek achteraf dat we de tweede keer stenigen pas de volgende dag na dhur tijd hadden moeten doen. De mabit was dus wel geldig maar de jamarat niet. Dit moesten we de volgende dag alsnog doen. Het verblijven in Mina is wel apart, want ook al ben je verplicht daar van maghrib tot middernacht te verblijven, mag je bijna nergens zitten. Dit omdat de beveiliging graag de weg vrij willen houden zodat er geen opstoppingen komen en ambulances er ook door kunnen. En met zoveel mensen bij elkaar gebeurd het blokkeren van de weg al heel gauw. Je wordt dus al snel ergens weggestuurd, maar alhamdoelillah konden we toch steeds een plekje vinden om te rusten. We bestelden wat eten ergens en gingen een soort van picknicken in de menigte, wat kletsen met elkaar of andere hajji’s, wat dhikr doen of eventjes slapen.

De volgende dag zijn we voor het dhur gebed vertrokken en precies na dhur gingen we nu zoals het hoort de  drie jamerat stenigen. Het was wederom niet druk. Bij elke steenworp zeg je: ‘Bismillah, Allahoe akbar (In de naam van Allah, Allah is de grootste). Bij elke jumrah (zuil/pilaar dat symbool staat voor de plek waar Shaytan Ibrahim lastig viel) gooit men 7 kiezelsteentjes. Nu is het soenna om na elke jumrah een dua (smeekbede) te doen, maar dat werd weer lastig gemaakt door de beveiliging die uit angst voor opstopping mensen steeds wegstuurde. Daarom besloot onze imam om de dua gewoon 1 keer na de drie jamarat te doen en zelfs dit werd ons lastig gemaakt. Beetje krom, maar allemaal onder het mom van veiligheid en orde. Ik snap het aan de ene kant wel, maar aan de andere kant zijn ze ook niet erg consequent. Zo werd van het ene groepje dat op de rand van de stoep zat vrij agressief gereageerd,  terwijl een groepje dat ernaast zat weer met rust gelaten werd. Ook lijkt de beveiliging (die zelf toch ook moslim is) geen enkel begrip te hebben voor de ibaadah en rituelen die je moet uitvoeren. Maar goed, we moeten het er maar mee doen en accepteren zoals het er hier aan toe gaat. Hierna zijn we weer teruggegaan naar ons hotel waar we even gingen eten (eten in het hotel is altijd “Turks” eten met weinig smaak en nog minder variatie) om daarna weer voor maghrib terug te gaan naar Mina voor de mabit. De volgende dag gingen we weer rond dhur naar Mina voor de laatste jamarat. Deze keer echter was het ontzettend druk. Net zo druk als bij de tawaaf rondom de Kaba eigenlijk. Ook reageerden de mensen om ons heen anders tijdens het stenigen. Sommigen mannen wierpen de steentjes al vanaf grote afstand over en door de mensenmenigte heen. Sommige zelfs met een kwaadaardige blik in hun ogen dat we ons afvroegen wat hen op dat moment bezielden. Het leek wel alsof Shaytan, Shaytan wilde gaan stenigen of alsof ze in alle mensen om hen heen een Shaytan zagen! Als een bulldozer douwden ze zich door de mensenmassa heen, niet normaal. Dit was het enige moment dat ik het even begon te knijpen, maar alhamdoelillah ben ik niet hierdoor gewond geraakt ofzo. Volgens mij vergeet ik toch weer een hoop te vermelden, maar alles verloopt hier nooit volgens de planning en is zo  chaotisch. Ik ben het besef van dagen ook helemaal kwijt. Als me weer iets te binnen schiet zal ik het alsnog erbij vermelden.