Vierde dag in Mekkah: Hotel blog

Aangezien ik nu veel op mijn hotelkamer verblijf, is mij inmiddels wel het een en ander opgevallen aan het hotel. Het schijnt een nieuw hotel van Milli Gorus (Milie Geuroes) te zijn, want mijn man die in 2008 met dezelfde organisatie is gegaan zat toen in een ander hotel. Het lijkt erop dat het maar net af was (of eigenlijk net niet af) voordat de hajji's kwamen, want er is nog overal van dat bouwstof in de hotelkamer. Het zit redelijk dichtbij de Kaba, maar door het drukke verkeer en al de verbouwingen duurt het toch een kwartiertje voordat je er bent. Ik zit dus met vier andere Indonesische vrouwen op de kamer. Mijn bed zit helemaal achterin bij het raam. Mijn uitzicht is een boel hotels en appartementen, wegen, bergen en een hoop bouwafval. 's Avonds oogt het allemaal een stuk romantischer met de lichtjes hahaha. Het is even wennen met al die dames op een kamer. Zoveel spullen en beperkte plek. Ik heb nergens plek om mijn kleren op te hangen en de kleren die ik op de hand gewassen heb moeten ook ergens kunnen drogen. Bij het raam is een vensterbank waar gedurende de dag veel zon op schijnt. De ideale plek dus. Alleen lag daar zoveel stof. Dat heb ik net dus schoon gemaakt. We hebben wel airco op de kamer. Die doen we alleen aan als het erg warm wordt, want die koude luchtstroom is ook niet altijd lekker. De dames praten veel Indonesisch onderling. Soms voel ik me dan een beetje buitengesloten. Ik versta zeg maar een derde ervan, dus vaak interpreteer ik het verkeerd. Ik weet wel dat ik het niet verkeerd interpreteerde toen ze zeiden dat ik soms wel hard snurk (schaam schaam) Ze kunnen wel een beetje Engels (en een mevrouw Nederlands) dus als ik wil praten met ze gaat het wel. Beetje Engels en Indonesisch door elkaar, maar ja vaak gaat het vanzelf dat ze in het Indonesisch overgaan en dan is het soms lastig de gesprekjes te volgen. Dan zeggen ze soms, wat ben je stil???? Toch zijn ze allemaal heel aardig hoor. ik heb zelfs van iemand (die op de kamer naast ons zit, maar ook van ons groepje is) een cadeautje gehad. Een soort mp3 speler waarop je allemaal dua's kan horen die bij bepaalde rituelen horen. Alleen is de vertaling ervan in het Indonesisch, aangezien het apparaatje uit Indonesië komt. Nu ik de enige ben die even "vrij" heeft ben ik veel alleen. Op zich geen probleem voor mij. Ik ben graag alleen. Niet dat ik het zo erg vind met anderen, maar ik heb die tijd voor mezelf wel nodig. Helemaal als ik ongestoord naar de toilet wil :p dan ben ik zeker graag alleen hahaha! Gisteren gingen de dames 's middags weg en kwamen pas 's avonds laat weer terug. Ik twijfelde of ik in mijn eentje naar het hotelrestaurant zou gaan, want alleen eten is toch minder gezellig en ik zou niet snel aan een tafel met allemaal Turkse vrouwen gaan zitten (want de meeste zijn Turks). Er is de hele dag door eigenlijk eten in het restaurant hier. Het ontbijt loopt langzaam over in de lunch en de lunch loopt weer over naar het diner. Allemaal Turks eten, dat wel. Er is een eetzaal voor de vrouwen en een eetzaal voor de mannen. Mijn eigen man zie ik dus niet zo veel hier. We komen elkaar weleens tegen op de wandelgangen en proberen dan even een date te plannen op de dag voor wat "kwelletie time" zoals wij dat gekscherend noemen. Dan heb je hier nog de....de lift. Dat is wel echt een obstakel hier. Er zijn iets van vier liften, maar ik snap werkelijk niet hoe die werken. Je staat soms  bijna een half uur te wachten op de lift. Je zit op de display dat hij naar je etage komt, maar toch stopt hij dan niet. Of als hij wel stopt, dan pas je er niet in omdat de lift al helemaal vol zit. Het is ook soms dringen wie als eerste de lift in gaan. Daar waag ik me liever niet aan hoor. Als het me te lang duurt ga ik toch maar met de trap. Alleen ik dit op de achtste etage. De trap naar beneden is geen probleem, maar naar boven...pfff...dat valt vanaf de vierde verdieping al niet mee. Hierdoor ga ik dus niet zo snel naar de receptie, hotelshop of restaurant en blijf ik voornamelijk op mijn kamer. Wat doe ik dan zoal? Ik hou deze blog bij, whatapp met vrienden en familie, lees veel over de hadj rituelen, over de geschiedenis van de profeet Mohammad (vzmh) of maak de kamer een beetje schoon (maar dat is meer  dweilen met de kraan open) rust veel uit, maar probeer natuurlijk ook veel met het geloof bezig te zijn. Dan is er nog het  busvervoer. In principe is er vanuit het  hotel een pendelbus die de mensen van hotel naar Masjid al Haram brengt. Dat was super relaxed maar...nu komt het...gisteren zaten mijn man en ik vanuit Al Haram op de bus te wachten en deze stond er niet. We hebben misschien wel een uur gewacht. Uiteindelijk toch maar een beetje rondgelopen langs andere bussen en toen zagen we opeens een heel klein busje van Mili Gorus staan. Die werd met ons erbij volgepropt. Het bleek dat er die dag in elk geval geen grote bus meer reed. Toen de groep 's avonds terug was gegaan en na het isha gebed weer naar het hotel wilde gaan was er geen plek in het kleine busje. Er ontstond (zo heb ik van mijn man gehoord) een hoop geruzie tussen een aantal Turkse mannen. Die wilden allemaal tegelijk het busje in. Tja, dat gaat niet hè. Niemand die zo galant was om een ander (zoals die kleine Indonesische vrouwtjes bijvoorbeeld) voor te laten gaan. Ruzie, geduw en getrek aan elkaar. Uiteindelijk kwam er zelfs politie aan te pas, die een paar mensen die bus uit trok. Zo zie je maar weer...je bent op zo'n heilige plek als Mekkah, maar mensen blijven mensen. Als je de islam wilt bestuderen, moet je niet naar de moslims kijken haha, want die maken er soms een potje van. Natuurlijk zijn er ook lieve mensen die zoveel mogelijk goede daden willen verrichten, maar die egotrippers verpesten het soms voor de anderen. Wat een temperament hebben sommige mensen hier zeg. Het begrip "sabr" mag wel wat vaker toegepast worden. Uiteindelijk is het groepje achterin een soort pick-up truck gedropped en zo naar het hotel gebracht. 

Tot zover mijn beschrijving over het hotel.