Bijna tijd om naar huis te gaan

Het is bijna tijd om naar huis te gaan en zo reflecteer je een beetje hoe de hadj is verlopen. De laatste dagen begint mijn lichaam steeds meer te protesteren. De sluimerde griep begint steeds meer op te spelen en de oude kwaaltjes waar ik tijdens de hadj eigenlijk bijzonder weinig last van heb gehad keren langzaam terug. Ik besefte me dat ik het wel jammer vond dat ik niet de rawdah betreden heb. Het kleine gebied dat zich uitstrekt naar van het graf van profeet Mohamad SAW tot aan zijn preekstoel. Er wordt gezegd dat dua’s (smeekbeden) hier inshAllah nooit geweigerd worden. Het is een stukje paradijs op aarde, maar tegelijkertijd passen er niet veel mensen in en het is er nog al druk tijdens de hadj periode. Voor de vrouwen zijn er bepaalde tijden en er werd gezegd dat het er abnormaal druk en dringen geblazen was. Aangezien ik mij lichamelijk niet optimaal voel, had ik met tegenzin besloten me hier nu toch maar niet aan te wagen, aangezien het betreden hiervan niet verplicht is. Toch wel erg jammer. Ik hoop dat ik hier nog eens terug mag komen voor umrah met mijn dochters en dat we dan het samen kunnen betreden wanneer het minder druk is. De avond voor ons vertrek zijn we met ons groepje voor het gebied bij de groene koepel van Masjid An Nabawi gaan staan om gezamenlijk dua te doen. Het besef van vertrek kwam wederom niet echt bij mij binnen. De volgende dag zouden we uit ons hotel uitchecken en met onze koffers vast teruggaan naar het Milli Gorus hotel.