De terugreis

We wisten nog niet precies om hoe laat we zouden vertrekken, maar het zou ergens voor of na middernacht zijn. Hoewel we al ruim van te voren onze koffers hadden klaarstaan werd het toch pas 02:00 's nachts dat de bus naar het vliegveld vertrok. Het vliegveld van Medina bleek voorzien te zijn van een zeer goedwerkende airco waardoor we kleumden van de kou. Mijn man en ik kropen in de slaapzak die we nog in onze handbaggage hadden gedaan, om zo een beetje op temperatuur te blijven. Kennelijk moest er nog veel geregeld worden want hoewel het vliegtuig om 7 uur zou vertrekken hebben we tot half zeven in de wachtuimte zitten wachten om vervolgens nog een uur in de rij te staan bij de controle. Er bleek ook iets mis te zijn gegaan met de tickets van Istanbul naar Schiphol. Ook dit moest opnieuw geregeld worden. Tevens werd hier, geheel volgens de trend van de laatste weken, weer voorgedrongen. De mannen bij de controle waarschuwden iedereen dat er 1 rij gemaakt moest worden (hey, sinds wanneer bestaat het begrip "rij" hier?) anders zou je niet geholpen worden. De Indonesische dames van mijn groepje waren dit zat en beraamden een plan dat geinspireerd was op de menselijke kettingen die we tijdens de tawaaf rondom de Ka'ba gezien hadden bij m.n de Aziaten. Ik was te moe om me ergens druk over te maken, maar besloot erin mee te gaan. Het werkte want op deze manier werden de voordringers, die naast onze ketting stonden, niet geholpen. Toen moesten de mannen door het welbekende poortje lopen, terwijl de vrouwen maar een kamertje moesten waar ze door een vrouw gefouilleerd werden (niet prettig om betast te worden, ook al is het een vrouw). In de wachtruimte bij de gate werd door de vliegveldmedewerkers aan iedereen een Quran cadeau gegeven. De vliegreis van Medina naar Istanbul heb ik amper meegemaakt, aangezien ik steeds wegsluimerde. Eenmaal aangekomen in Istabul konden we meteen doorlopen naar de gate. Toen we bij onze zitnummers aankwamen, keken mijn man en ik elkaar verbaasd aan. Dit moest een vergissing zijn...businessclass? Het bleek dat doordat de tickets van Istanbul naar Schiphol op het laatste moment geregeld moesten worden er een paar zitplaatsen van businessclass vrijgegeven werden. Wat een geluk voor ons en een handjevol anderen uit ons groepje. Ik voelde me wel wat schuldig naar de andere van onze groep die gewoon in de economyclass moesten plaatsnemen, maar kennelijk niet schuldig genoeg, want ik stond mijn plekje ook niet af ;p Het verlangen naar het weerzien met mijn kinderen werd met de minuut sterker. Natuurlijk was ik niet de enige moeder die dit gevoel had. Met tranen in onze ogen keken de dames uit onze groep elkaar veelbetekenend aan. Tijdens de terugreis probeerde ik mezelf af te leiden met het prachtige uitzicht dat ik deze keer had. Bijzondere landschappen en wolkenformaties passeerden de revue. Toen we alhamdoelillah veilig geland waren snelden mijn man en ik ons naar de baggageruimte. Hier namen we vlug afscheid van ons groepje en de Turkse imam om vervolgens vlug onze koffers van de baggageband af te tillen en bijna rennend naar de ontvangstruimte te gaan. Er stond een enorme menigte te wachten op de hajji's. Mijn ogen scanden de ruimte af naar mijn kinderen (die overigens een groot spandoek gemaakt hadden dat mij niet eens opgevallen was). Mijn man zei dat hij ons nichtje gezien had, maar ik was alleen gefocust op mijn dochters. Zodra mijn ogen op die twee stoere en geduldige engeltjes viel rende ik als een gek naar ze toe en nam ze stevig in mijn armen. Tranen vloeiden over onze wangen. Wat waren we blij weer met elkaar hereinigd te zijn. Natuurlijk waren we ook heel blij onze ouders te zien, die al die tijd voor onze kinderen gezorgd hadden. Eenmaal thuis hingen er allemaal "welkom thuis" slingers We hadden veel met elkaar te bespreken, hoewel de kinderen misschien net iets meer interesse hadden in de cadeautjes die we voor ze hadden meegenomen ;)