Eerste dag in Mekka

Voordat we de de Sa'i van Safa naar Marwa gingen doen moesten we de tawaaf om de Kaba doen. Eindelijk zou ik oog in oog komen te staan met het heilige huis waarnaar het gebed van iedere moslim ter wereld gericht is. Overal stonden er echter een soort steigers en bruggen omdat de boel weer verbouwd zou worden. Dit in combinatie met al die dringenden mensen maakte de belevenis wat oppervlakkig. Het kwam niet echt bij me binnen. Ik keek naar de rondgaande massa waarin ik mij moest gaan voegen en hield mijn man goed vast. Daar gingen we dan. Ja, er was gedrang...ja het was soms erg benauwend...maar ik heb geen moment gehad dat ik dacht dat ik verplet zou worden. Het is een beetje zoals die rocksterren die zichzelf in het publiek gooien. Ze worden door de massa opgevangen en verplaatst. Ik liet me gewoon meevoeren. Het was te krap om te kunnen vallen leek wel. Ik moest gewoon rustig blijven, doorlopen en de stinkoksels negeren. Dat rustig blijven en niet in paniek raken bleek voor veel mensen een hele opgave. Sommige mensen raakte zo in paniek dat ze wild om zich heen gingen slaan. Andere beukten zich met een verwilderde blik een weg door de mensenmassa. Sommige vrouwen hielden zich vast aan mij door mijn hoofddoek vast te houden. Dat was minder prettig aangezien deze hierdoor steeds afgleed. Ik zag ook hele mooie dingen. Mannen die hun taak als beschermer uiterst serieus namen. Die vol liefde hun moeder,vrouw dochter of zus door de mensenmassa leidden, mensen die gestompt werden, maar toch het geduld konden opbrengen om rustig te blijven en hun medemens er vriendelijk aan herinnerden sabr te blijven hebben. Wat een plek van tegenstrijdigheden. Sommige mensen huilden van geluk om eindelijk deze religieuze verplichting te kunnen vervullen. Ik vond het jammer dat mijn belevenis wat afgevlakt werd. Ik was zo bezig om mijn man en groepje niet kwijt te raken in de menigte, om ellebogen te ontwijken en mijn handelingen zo goed mogelijk te verrichten dat ik hierdoor teveel afgeleid was. Dat vond ik wel jammer. Na de tawaaf gingen we de Sa'i doen (het lopen tussen de twee bergen Safa en Marwa, ter herdenking van Hadjar toen zij op zoek was naar water nadat ze met haar zoontje Ismail a.s door Ibrahim a.s in de woestijn was achtergelaten. Het enige wat hij haar op het hart gedrukt had, dat ze op Allah SWT moest vertrouwen. Hij zou voor hen zorgen zolang ze erop vertrouwden. Het is moeilijk voor te stellen dat deze plek waar ik me nu bevond dezelfde plek was. Het leek meer op een lange gangen met witte tegels. Overal hingen ventilators aan de muren. Alles is verbouwd om die miljoenen pelgrims daar zo veilig mogelijk te kunnen opvangen. Als alles in de oude staat was gebleven was dit niet het geval geweest. Maar toch ontnam mij dit weer iets van de spirituele belevenis. Een klein stukje van de originele bergen zijn gelukkig wel behouden gebleven. Wat een mensen wat een mensen. Moslims van overal ter wereld die tezamen zijn gekomen voor hetzelfde doel. Ook de medewerkers zoals de beveiliging en de schoonmakers kwamen uit andere landen. Voornamelijk uit Bangladesh en Indonesië. Na de Sa'i was ik kapot. Ik schaamde me tijdens de Sa'i al dat er oudere mensen langs mij liepen die veel vlotter ter been waren. Mijn lichaam protesteerde, maar ik ging niet klagen, want dat hoor je niet te doen tijdens de hadj. Je moet dankbaar zijn voor wat je hebt en nog wel kan. Het hoorde er gewoon bij. Hierna was ik moe, maar toch zeer voldaan. Eenmaal in het hotel ben ik als een blok in slaap gevallen.