De heenreis en eerste indruk

Nou...het is nu eigenlijk al de 3e dag, maar ik was zo moe dat ik nu pas een poging zal doen. We zijn met de Turkse organisatie, Milli Gorus gegaan samen met een groepje van 19 personen die voornamelijk bestond uit Indonesiërs, 2 Surinaamse Javanen en 1 Maleisiër. Het afscheid van onze kinderen was hartverscheurend, maar ze hielden zich toch best kranig. De reis van Schiphol naar Istanbul verliep vlotjes. In Istanbul bleek alleen al snel dat we een vertraging van 6 uur hadden. Ons sabr (geduld) werd al meteen beproefd. Van Istanbul naar Jeddah verliep wel gladjes. Ik hou normaal niet van vliegtuigeten, maar deze keer was het heerlijk! Wat alleen wel een beetje vreemd was van Turkish Airlines was dat bij het serveren van het eten een vrouw met een scheve koksmuts het opdiende. Alsof ze het net gekookt had, terwijl iedereen weet dat vliegtuigmaaltijden altijd voorverpakt zijn. Ondertussen werd er door de intercom naar hartenlust Turkse religieuze liederen gezongen door vermoedelijk de reisleider. Het laatste uurtje van de vliegreis riepen we gezamenlijk: La baik Allahumma la baik! Eerst in groots volume uit volle borst, maar later stierf het geluid wat af of klonk het in canon. Nog vrolijk, fris en fruitig komen we na een paar uurtjes vliegen aan op Jeddah. Een vliegveld speciaal voor haji's (bedevaartgangers) en vanaf nu worden we dan ook door iedereen zo genoemd. 'Haji! Passport please,' 'Haji! Wait here for your luggage!' Bij aankomst gaat iedereen naar de toilet om de wudhu (kleine rituele wassing voor het gebed) te verrichten. Nou...je zou denken dat ze daar hier goede faciliteiten voor zouden hebben maar..nope :( Eerst moest ons groepje vrij lang wachten om een toilet te kunnen bemachtigen, want de oudere Turkse dames leken voorrang te hebben. Elke keer wanneer een Turkse vrouw de toilet uitkwam, kwam er een andere Turkse vrouw na haar. Of die nu wel of niet aan de beurt was. Sabr dacht ik bij mezelf...maar na een kwartiertje vond ik het best en barricadeerde ik de deur van de Indonesische vrouw voor mij die op de toilet zat. Deze keer liet ik niemand voorgaan. Daarna moest ik me een weg banen naar de kranen. De wasbakken liepen niet door en zaten vol met vies water. De vloer was nat en vies dus ik moest creatief zijn. Het was niet gemakkelijk, maar alhamdoelillah (alle lof aan Allah) het lukte. Toen gingen we gezamenlijk met het Indonesische groepje bidden in de wachtruimte. Kort daarna kregen we het bericht dat we onze koffers konden ophalen. Wow, dat ging snel! Eventjes in een rij staan, paspoort laten zien...doorlopen naar de volgende ruimte...weer paspoort laten zien en ja hoor...daar stonden onze gifgroene koffers op ons te wachten. We liepen weer door naar de volgende ruimte, waar we op de bus moesten wachten die ons naar Mekkah zou brengen. Ook dit viel best mee qua wachttijd maar...ik begon nu wel een beetje moe te worden. Nou we mochten de bus in hoor. Joehoe! Mekkah here I come! En we wachten...en we wachten...uhm waar wachten we ook al weer op? O ja, op dat de koffers op het dak van de bus zijn ingeladen. Ja inderdaad. Op het dak. Maar nadat die klus geklaard was, waren we nog steeds op de chauffeur aan het wachten. O, wacht...ze gaan eerst alle bussen inladen en dan pas vertrekken we. Nou, we hebben uiteindelijk uren in de bus gezeten! Ons geduld werd al beproefd dus. Toen de bus eindelijk begon te rijden maakte de vermoeidheid weer eventjes plaats voor spanning. Ik ging naar Mekkah toe! Ik ging naar Mekkah moesten we in de bus weer wachten op de paspoort controle. Onze Turkse reisleider van Milli Gorus deed een speech. Geen idee waar hij het over had, want hoewel hij de Nederlandse taal redelijk machtig was, bleef een vertaling om de een of andere reden uit. Wel kregen we tijdens het wachten een flesje zamzam water, een bakje fruit, een pakje heerlijke honingkoekjes (die waren bij mij hap slik weg) en lekkere dadels. Nu weer door naar ons hotel. De reis door Mekkah was apart. Mekkah was totaal niet zoals ik verwacht had. Ik wist dat het woestijnlandschap was, maar ik had toch wel gedacht dat de Mekkanen met beleid met hun heilige stad om waren gegaan. Ze rijden als gekken en de wegen zijn vaak te smal voor drie rijen auto's. Het begrip "rij" bestaat hier overigens niet. Dat er vaak ongelukjes gebeuren was aan de auto's te zien. Alleen auto's van een jaar of jonger zagen er nog gaaf uit. De rest zat vol met deuken en butsen. Wat ook opviel was dat het landschap van Mekkah voornamelijk bestaat uit rotsen, stenen en zand. Dadelpalmen die ik hier toch wel verwacht had, waren er zeker niet in overvloed. En....er werd veeeeel verbouwd. Steigers, hijskranen you name it. Na een korte sightseeing kwamen we aan bij ons hotel. Een nieuw hotel speciaal voor de Mili Gorus groep. We werden hartelijk ontvangen met plastic rode rozen??? En drankjes. We kregen ons kamernummer te horen en de namen van de mensen met wie we de kamer moesten delen. Er was echter maar 1 sleutel. Gelukkig bestond mijn groep uit een vrouwen  van mijn eigen groepje. Helaas was er maar eentje daarvan die Nederlands sprak. Anderen van ons groepje moesten ook een kamer delen met een paar Turkse vrouwen. Onder andere een vrolijke Nederlands sprekende Indonesische vrouw en een wat oudere Surinaams Javaanse vrouw die ik ook erg aardig vond. Jammer dat ze niet op mijn kamer zaten. We zouden even uitrusten en dan 's avonds naar Masjid al Harom gaan. Daar zouden we de tawaaf doen (7 rondjes om de Kaba) en Sa'i (het zeven keer tussen de "bergen" Safa en Marwa lopen.

In het hotel moest ik even wennen aan de nieuwe situatie. Mijn eerste beproeving. Een kamer delen met vrouwen die ik amper ken, die voornamelijk onderling Indonesisch praten (ik spreek en versta zeg maar een derde ervan wat niet genoeg is om een normaal gesprek te kunnen voeren), bijna niet een moment voor jezelf kunnen hebben en je man amper zien omdat die bij de heren is ingedeeld en ook in een aparte ruimte voor de heren eet. Gelukkig was de vrouw die als enige op de kamer wel Nederlands sprak heel lief. Niet dat de anderen onaardig waren hoor, maar door de moeizame communicatie had ik daar wat minder mee.