De voorbereiding

Hallootjes en salaamoe 3aleykoem,

Sommigen kennen mij en sommigen niet. Voor degenen die mij niet kennen, zal ik mezelf kort voorstellen. Ik ben wie ik ben, een mens, een vrouw, een dochter, een zus, een moeder, een echtgenote, een kleinkind, een tante, een nicht, een vriendin, maar op de eerste plaats een nederige dienaares van Allah s.w.t. Compleet met al mijn imperfecties. Hoewel ik 100 procent moslima ben, moet ik eerlijk bekennen dat mijn iman* niet altijd een stabiele 100 procent is. Er zijn nog zoveel dingen aan mezelf waar ik aan moet werken en mede om die reden zag ik mijn hadj* naar Mekka als iets wat ik pas op (nog) latere leeftijd zou gaan doen. Want de algemene gedachte is dat als je eenmaal in Mekka bent geweest en je hebt je hadj op de juiste manier verricht, dat insh'Allah je zonden worden vergeven, je herboren bent je voortaan jouw leven op een voorbeeldige wijze moet gaan leven. De gedachte aan een bedevaart heeft mij dan ook jarenlang angst ingeboezemd. Daar was ik nog lang niet klaar voor! Ik met al mijn tekortkomingen...ik had nog tijd nodig. Bovendien ben ik een moeder van twee prachtige dochters. Die kon ik toch niet achterlaten? Nee, later maar. Als de meiden oud genoeg waren om zelf ook te gaan. Dan gingen we lekker saampjes...als gezin. Een paar jaar geleden kreeg mijn man echter het sterke verlangen om naar Mekka te gaan. Hij wilde heel graag zijn hadj gaan verrichten. Ik had dat gevoel absoluut niet. Bovendien waren de kindjes nog klein en hadden we het financieel niet zo breed om samen te gaan. Eerlijk gezegd had ik er flink de balen van dat hij het ineens in zijn bol had gekregen om te gaan. Dit was niet hoe ik het in mijn hoofd had. We zouden samen gaan. Later... Natuurlijk had ik het recht niet om hem in zijn keuze te belemmeren  en hoewel ik zijn plotselinge roeping niet echt begreep zei ik: 'Ga dan maar, als je dat gevoel hebt.' Mijn man bleef drie weken weg. De kinderen vonden het in het begin wel moeilijk, maar wende toch snel aan zijn afwezigheid. En ik ook. Hij hield me af en toe op de hoogte van zijn belevenissen en zijn woordgebruik was opvallend anders dan ik van hem gewend was. Hij leek in een extase. Voor mij bleef het vooralsnog de "ver van mijn bed show". 

De jaren verstreken. Obstakels zijn op mijn pad gekomen. Beproevingen die overwonnen moeten worden. Mijn lichaam voelt zich alsof het op de laatste loodjes moet lopen. Je gaat kritisch nadenken over je leven. Grote vragen doemen op. Vragen waar ik nog geen antwoorden op heb kunnen vinden. And when life knocks you down, you are in the perfect position to pray. Tijdens mijn salaat*  in de sudjoed* vroeg ik de enige die me kon helpen om hulp. Er volgde een dialoog. Een vergadering...discussie...debat. De deelnemers waren anoniem. 

'Je bent op de goede weg, je bent moslim, je bid 5 keer per dag, je doet mee met vasten tijdens de ramadan, je geeft zakaat...ra ra ra wat ontbreekt hier nog in het rijtje?'

'De hadj...de bedevaart naar Mekka. Maar daar ben ik nog niet klaar voor!'

'Waarom niet?'

'Ik maak nog zoveel fouten. Zoveel verkeerde keuzes. Zoveel verleidingen, zo weinig sabr*'

'Je bent toch volwassen?'

'Uhm af en toe...'

'Kan je het lichamelijk aan?'

'Insh'Allah'

'Ben je geestelijk gezond?'

'Uhm...een grensgevalletje...'

'Ja of nee?'

'Ja'

'Ben je er financieel toe in staat?'

'Ja'

'Dan is er geen enkele reden om het uit te stellen. Het is jouw plicht'

'Nee...ze is er nog lang niet aan toe. Ze kan het noch lichamelijk noch geestelijk aan. Ze raakt al in paniek als ze boodschappen moet doen in een vreemde winkel. Ze wordt benauwd in ruimtes met onbekende mensen. Laat staan in ruimtes met duizenden vreemden om haar heen. Ze durft zich niet zonder make-up te vertonen. Ze heeft nog kinderen die haar nodig hebben, ze kan nog geen 100 meter lopen zonder pijn...ik kan nog wel even doorgaan hoor...'

'Niet luisteren. Het zijn allemaal excuusjes. Misschien is dit juist wel het antwoord op jouw gebeden. Hoe kan dit voor jouw slecht uitpakken? Wat heb je te verliezen?'

'Ja..ik voel het. Die angst..die aversie...dat gevoel van willen uitstellen is als sneeuw voor de zon aan het verdwijnen. Geen excuusjes meer. Ik moet het doen...ik wil het doen. Ik ga het doen...insh'Allah. Het kan alleen maar goed voor me zijn.'

Hoorde ik een boodschap van Allah? De engelen? Hoorde ik mezelf? Hoorde ik Shaytan*? Wie het ook waren...het gevoel om te gaan was er opeens. Net als toen bij mijn man het geval was. Het kon alleen maar goed voor me zijn. Maar de kinderen....

Ik wilde de kinderen in eerste instantie meenemen, maar die wens werd door velen ontmoedigd. Het zou te zwaar voor ze zijn, zij zouden mij teveel afleiden etc. Na een lang gesprek met de kinderen gingen ook zij ermee akkoord. Ja...als ze er niet mee akkoord waren gegaan had ik ze toch meegenomen. De opa's en oma's zouden ze opvangen tijdens onze afwezigheid. Want hun vader kon niet bij hen blijven, aangezien ik als vrouw niet alleen kan gaan. Ik heb een mahram* nodig die mij begeleidt. Het liefste wilde ik meteen gaan. Nu ik eindelijk die keuze had gemaakt, kon ik geen moment langer wachten, maar helaas was ik net te laat met mijn beslissing om mij aan te melden voor de hadj van 2012. Ik moest dus nog een jaartje wachten.

En nu...is het dan bijna zover. Op 7 oktober 2013 begint mijn hadj naar Mekka insh'Allah. Het is zo druk in mijn hoofd. Altijd al...maar naast alle "stemmetjes" is het nu vooral ook druk met alles regelen om de boel goed achter te kunnen laten. Mijn kinderen...mijn werk...mijn oude leven. Ja, oude leven...want ik hoop echt straks als herboren terug te mogen komen en aan een nieuw leven te mogen beginnen. Eentje waarin ik sterker in mijn schoenen sta. Sterk genoeg om alle beproevingen aan te kunnen en alle verleidingen te kunnen weerstaan. De verwachtingen zijn hoog en gespannen. 

* Iman=Geloof (de manier waarop je in je geloof staat)

* Hadj= Bedevaart

* Salaat= Gebed

* Sudjoed=Het met je hoofd tegen de grond gebogen zijn

* Sabr=Geduld

* Insh'Allah=Als God het wil

* Shaytan=Satan

* Mahram= De mah’aariem van de vrouw zijn zij waar zij nooit mee mag trouwen, deze mah’ramieyyah (verbod) geschiedt door familiebanden of door het geven van borstvoeding of door een huwelijk. In het geval van reizen mag een vrouw dus begeleidt worden door haar echtgenoot of door een mahram.